Blogs

Het komt en gaat in golven. Afscheid. Verdriet.

Samen met Yarí Amaruq van Buel van Stichting Amaruq begeleid ik op dit moment een familie waar heel bewust gekozen is voor het waken bij de overledene.

Toen ik bijna drie jaar geleden begon met mijn bedrijf, kreeg ik een doos pennen cadeau van mijn man. “Wat een romanticus!” dacht ik met rollende ogen.

De laatste maanden werden in beslag genomen door het sterfproces van mijn moeder. Het ontroerde me diep, hoe zij tevoorschijn kwam, door het verdwijnen van alle ruis.

Vanwege het 50-jarig jubileumjaar van de camping, was ik uitgenodigd om een ritueel te begeleiden om diegenen die waren overgegaan te herdenken.

Wellicht ben ik een vreemde eend in de bijt in de uitvaartwereld. Nu ik meerdere jaren werk als uitvaartbegeleider merk ik dat het redelijk uitzonderlijk is dat ik “maar” één familie per week wil bijstaan.

Volgende week verschijnt deze column van mijn hand in de Swollenaer. Voor jullie al even een sneak preview!

Gevoelsmatig wist ik direct dat ik geen winstmarges wilde berekenen over producten die ik lever gedurende de uitvaartweek. De familie betaalt mij een fee als uitvaartbegeleider en dat is mijn “loon”. Daar wil ik graag heel helder en transparant in zijn.

Een goede vriend van haar belde me op. Hij had samen met zijn vriendin en Karin haar zoon de afgelopen tijd voor haar gezorgd in het weekend als de inwonende zorghulp vrij was. Ze was erg ziek en hoewel zij al het één en ander op papier had gezet, leek het hem nu echt tijd voor een wensgesprek. Een afspraak werd gepland echter één dag van tevoren op vrijdag de dertiende overleed ze.

We spraken elkaar op een verjaardag over mijn (be) roep (ing). Samen met zijn partner zorgde hij al een tijd voor een zieke vriendin. Of ik ook “voorbereidende gesprekken” deed bij mensen thuis?